((یادداشت_فرزانه حاجی کاظمی)) آخرین روز ماه آذر برای خیلی از خانواده ها روز پرخاطره ای است از همین روی تصمیم گرفتم تا اینبار به سراغ مردم بروم.شب یلدا برای ما ایرانیها جایگاه بسیار والایی دارد و مردم در این شب کنار هم جمع می شوند وتا پاسی از شب گل می گویند و گل می شنوند.
در حالی که این شعر را می خوانم به امید برآمدن آمدن صبح به جشن یلدا می نشینم.
آسمان رنگ شب یلدا گرفت
یاد تو آمد به قلبم جا گرفت
تا سحر غم با دلم همخانه بود
از فراغ تو دلم دیوانه بود
یلدا واژهای برگرفته از زبان سریانی به معنای زایش نور، امید و روزی تازه می باشد از قدیم الایام مردم در آخرین روز پاییز و شروع زمستان در روزهایی که حتی خورشید هم از کوتاهی روزها خسته شده است آرامآرام دوباره نیرو میگیرد. این شب از زمان نیاکان ما آغاز گر روزهای پر امید بوده است روزهایی که امید به زندگی در دلها زنده می شود و مردم در کنار سفره های رنگین دست در دست هم به آینده روشن سلام می کنند.
سفره هایی که با قرار دادن انار و هندوانه در آن به عنوان نمادی از امید این روز را جشن می گیریم سرخی این میوه های بهشتی نمادی از پیروزی و رخت بر بستن تاریکی است و بر آمدن خورشید و طلوع روشنایی.
روزی که می توان روز بیداری و لبخند و روزی که اتحاد و یک دلیل در آن شب معنا می گیرد نام نهاد.
هر چند در این روزگاران پهن کردن این سفره های رنگین تبدیل به یک رویا و غیر قابل تحقق رسیده است اما هنوز دلها به امید زنده است به اینکه در کنار هم بودن می توان خیلی کارها کرد خیلی از مشکلات را از پیش روی برداشت.یلدا می گوید این روز بیشتر از آنکه رنگین بودن سفره اش مهم باشد در کنار هم بودنش است که انسانها را به روزهای بهتر و پر امید رهنمون می نماید.
پس این شب یلدا هر چند سفره هایمان رنگی ندارد اما دلهایمان به امید برآمدن آفتاب زنده است.
