دریاچه ارومیه، سکوت امروز، پاسخ شرم‌آور فردا ✍لیلا علیزاده روزی از ما خواهند پرسید.نسل‌هایی که دیگر دریاچه ارومیه را جز در عکس‌ها و روایت‌ها ندیده‌اند، خواهند پرسید:«آنگاه که دریاچه در سکوت می‌خشکید، شما چه کردید؟» و ما، چه پاسخی خواهیم داشت؟آیا خواهیم گفت که ناظر بودیم و دست روی دست گذاشتیم؟آیا خواهیم پذیرفت که کم‌کاری […]
دریاچه ارومیه، سکوت امروز، پاسخ شرم‌آور فردا
✍لیلا علیزاده
روزی از ما خواهند پرسید.نسل‌هایی که دیگر دریاچه ارومیه را جز در عکس‌ها و روایت‌ها ندیده‌اند، خواهند پرسید:«آنگاه که دریاچه در سکوت می‌خشکید، شما چه کردید؟» و ما، چه پاسخی خواهیم داشت؟آیا خواهیم گفت که ناظر بودیم و دست روی دست گذاشتیم؟آیا خواهیم پذیرفت که کم‌کاری و بی‌توجهی‌مان، سهمی در این فاجعه داشت؟ یا آن‌که تقصیر را یکسره بر دوش دیگران خواهیم انداخت و خود را از مسئولیت مبرا خواهیم دانست؟
دریاچه ارومیه، تنها یک پهنه آبی نبود؛زیست‌بومی بی‌بدیل، تکیه‌گاهی برای معیشت و سلامت مردم، و نمادی از توازن میان انسان و طبیعت بود. اکنون، خشکی تدریجی آن نه فقط یک بحران زیست محیطی، بلکه نشانه‌ای از ضعف در حکمرانی منابع طبیعی، غفلت در مدیریت توسعه، و کم‌رنگ شدن مسئولیت پذیری جمعی ماست.
آیندگان خواهند پرسید که در برابر هشدارهای علمی چه واکنشی نشان دادیم،با آمار و تصاویر ماهواره‌ای چه کردیم،و چگونه سکوت ما، آینده‌ای را تیره‌تر ساخت.
امروز، هنوز می‌توان گام برداشت.هنوز فرصت برای اصلاح، بازنگری و اقدام وجود دارد. اما این فرصت، ابدی نیست.حفظ آن‌چه از دریاچه باقی‌ست، و پیشگیری از تکرار چنین فجایعی در سایر نقاط کشور،نیازمند عزمی ملی، مشارکت آگاهانه و مطالبه‌گری مستمر است.
پرسش نسل‌های آینده قطعی است.پاسخ ما اما، بستگی به امروز دارد.
