به گزارش تایسیز اذربایجان بابک شریفی روز چهارشنبه در بازدید از مجموعه باغ و مقبره « دوکمال» تبریز، با بیان اینکه تلاش داریم پروژه های بازآفرینی را در کنار پروژه های عمرانی جدید پیش ببریم، افزود: علاوه بر رسالت سازمانی، حفظ و نگهداری از میراث فرهنگی شهر را وظیفه خود می دانیم و برای حفظ این […]
به گزارش تایسیز اذربایجان بابک شریفی روز چهارشنبه در بازدید از مجموعه باغ و مقبره « دوکمال» تبریز، با بیان اینکه تلاش داریم پروژه های بازآفرینی را در کنار پروژه های عمرانی جدید پیش ببریم، افزود: علاوه بر رسالت سازمانی، حفظ و نگهداری از میراث فرهنگی شهر را وظیفه خود می دانیم و برای حفظ این میراث گران بها تلاش خواهیم کرد.
وی با اشاره به اینکه بر اساس بودجه مصوب سال ۹۷، شهرداری تبریز با همکاری و هماهنگی مناطق و اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری آذربایجان شرقی ماموریت خود را ایفا خواهد کرد، اظهار داشت: با ارتباط ایجاد شده میان شهرداری و اداره کل میراث فرهنگی تلاش داریم در سریع ترین زمان ممکن به مناسب سازی محیط اطراف باغ دو کمال اقدام کنیم.
وی ابراز امیدواری کرد موضوع مناقصه، شناسایی و عقد قرارداد با پیمانکار ذی صلاح در کمترین زمان ممکن انجام و در صورت مساعد بودن شرایط جوی در مهلت باقی مانده از سال بخشی از عملیات مرمت و بازسازی آغاز و اجرایی شود.
باغ و مقبره «دو کمال» تبریز، آرامگاه کمال‌الدین بهزاد و کمال‌الدین مسعود خجندی است که در محله تاریخی بیلانکی این شهر قرار دارد.
کمال‌الدین بهزاد، نقاش و نگارگر (مینیاتوریست) چیره دست ایرانی قرن دهم هجری و نگارگر مکتب هرات است که در دربار سلطان حسین بایقرا و نزد امیر علیشیر نوایی در هرات تقرب یافت و بعد از استیلای شاه اسماعیل اول صفوی بر ازبکان، همراه وی به تبریز آمد و در دوره شاه تهماسب صفوی نیز در تبریز با احترام زیست و در آنجا درگذشت.
کمال‌الدین مسعود خجندی نیز از شعرای معروف قرن هشتم و نهم هجری قمری است که بعد از تشرف به حج در تبریز زندگی کرد و تحت حمایت سلطان جلایر قرار گرفت و چون سلطان حسین جلایری یکی از ارادتمندان کمال‌الدین خجندی بود، در محله بیلانکی، باغی را به شیخ هدیه و در آنجا خانقاهی برای وی بنا کرد و از این زمان باغ مذکور به «باغ کمال» مشهور شد.
آرامگاه این دو شاعر و هنرمند در سال ۱۳۳۸ خورشیدی توسط فرهنگ دوستان تبریزی کشف و بعدها به همت انجمن آثار ملی، مرمت و لوح یادبود در آن نصب شد.
این اثر تاریخی به سال ۱۳۷۷ به شماره ۲۰۵۶ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد.
