دروازه‌های قدیمی تبریز، حافظان شهر در ایام گذشته در گذشته‌های نه چندان دور، تبریز دارای هشت دروازه بود که جنبه امنیتی و دفاعی برای شهر داشتند و در حال حاضر برخی از آنها مرمت شده و خاطره ایام گذشته را برای شهروندان تداعی میکنند. کریم میمنت‌نژاد، پژوهشگر حوزه تاریخ می‌گوید: دوه‌چی قاپی‌سی، سورخاب قاپی‌سی، باغمیشه […]
دروازه‌های قدیمی تبریز،
حافظان شهر در ایام گذشته در گذشته‌های نه چندان دور، تبریز دارای هشت دروازه بود که جنبه امنیتی و دفاعی برای شهر داشتند و در حال حاضر برخی از آنها مرمت شده و خاطره ایام گذشته را برای شهروندان تداعی میکنند.
کریم میمنت‌نژاد، پژوهشگر حوزه تاریخ می‌گوید: دوه‌چی قاپی‌سی، سورخاب قاپی‌سی، باغمیشه قاپی‌سی، خیاوان قاپی‌سی، میارمیارقاپی‌سی، گجیل قاپی‌سی، استانبول قاپی‌سی و نوبر قاپی‌سی، دروازه‌های قدیمی تبریز هستند که همه آنها به یک شکل و معماری مشابه در ابعاد مختلف ساخته شده بودند.
وی ادامه می‌دهد: در این دروازه‌ها، محلی برای سواره‌رو و پیاده‌رو مشخص بود که رویه درب این دروازه‌ها نیز با آهن‌های فولادی پوشش داده می‌شد تا به هنگام حمله به شهر، دروازه‌ها را بسته و در مقابل آتش زدن، درب‌های دروازه‌ها مصون بماند تا خطری شهر و شهروندان را تهدید نکند.
سعید مهریار، کارشناس ارشد مرمت و احیای بناها و بافت‌های تاریخی نیز در گفتگو با شهریار می‌گوید: دروازه سرخاب برای دسترسی به قلعه دامنه کوه سرخاب احداث و اشاره شده که مسیر تبریز-اهر-گنجه را تعیین می‌کرده است.
دروازه شتربان به دلیل پل ایجاد شده بر روی مهرانه‌رود با مسیر دسترسی ایجاد شده به نام طاق که پشت دروازه‌های آن کاروانسراهایی در میدان کاه فروشان برای کاروانیان بوده، ایجاد شده است. دروازه استانبول قاپی‌سی و دروازه گجیل از مورد توجه‌ترین دروازه‌ها در دوره غازانی به دلیل مسیر دسترسی به مراغه بوده است. دروازه مهادمهین، نارمیان که حمدالله مستوفی اشاره به ساخت مسجدی توسط تاج الدین علیشاه جیلانی دارد، در خارج محله میارمیار ساخته شده است.
مهریار می‌گوید: دروازه نوبر که راه ارتباطی بین محله مقصودیه، نوبر و چرنداب را با دیک‌باشی میسر می‌ساخته، امروزه در ورودی گذر پیاده تربیت بازسازی شده است. این دروازه در تمام منابع تاریخی با نام دروازه نوبر نام برده شده است.
از دروازه‌های عنوان شده، دروازه خیابان و باغمیشه با همان اصالت تاریخی موجودیت داشته و دروازه‌های نوبر، سرخاب، شتربان، گجیل و استانبول بازسازی شده و دروازه ویجویه و مهادمهین امروزه وجود خارجی ندارند و تنها در تاریخ نامی از آنها در فضاهای شهری برده می‌شود.
